Τι εννοούσε ο Haemin Sunim: "Όσα μπορείς να δεις μόνο όταν δε βιάζεσαι"
Κάθε μέρα βρίσκω ένα τρόπο διαφυγής του μυαλού μου από τη καθημερινότητα, βιβλία, ταινίες , σειρές. Αυτό τον καιρό "έπεσα πάνω" στο βιβλίο του Haemin Sunim "Όσα μπορείς να δεις μόνο όταν δε βιάζεσαι". Ο τίτλος του είναι η αλήθεια μου κίνησε τη περιέργεια, διότι σαν άνθρωπος είμαι λίγο παρορμητικός θα έλεγε κανείς, και έτσι κατέληξα στο να πάρω αυτό το βιβλίο και να εξερευνήσω τι μπορεί να μη παρατηρώ, τι μπορεί να προσπερνώ και κυρίως τι μπορεί να θεωρώ δεδομένο.
Στην αρχή δε θα κρύψω πως περίμενα να μου δώσει ένα μάθημα ζωής. Άλλα ας μη γελιόμαστε τι είναι από μόνο του ένα βιβλίο όταν δεν υπάρχει θέληση για μάθηση; ένα κομμάτι χαρτί. Μέσα από το βιβλίο αυτό και με τον ποιητικό, αλλά απλό, συγγραφικό του τρόπο άρχιζαν κάποια πράγματα που είχα στο μυαλό μου ως ιδανικά και απόλυτα να καταρρίπτονται , και στη θέση τους να μπαίνουν πιο απλές και όχι τόσο απόλυτες σκέψεις. Είδα μέσα από αυτόν την έννοια του νου , του πνεύματος , της αγάπης, της ευτυχίας, της απογοήτευσης, της συγχώρεσης. Ο Haemin μέσα από τα βιβλία του έχει βοηθήσει αρκετό κόσμο και δε διστάζει να το αναφέρει από τον πρόλογο του βιβλίου, αλλά αυτό που με κέρδισε είναι ότι τον ευχαριστούσε να βοηθά χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα, ήταν κάτι σαν εξιλέωση για εκείνον όπως το μεταφράζω εγώ. Αρχίζει , να αναλύει το κομμάτι της καθημερινότητας και γιατί κάποιος να είναι τόσο απασχολημένος , αλλά όχι με τρόπο που θα το περιέγραφε ο μέσος άνθρωπος. Η αλήθεια είναι πως όπως έλεγα και στο προηγούμενο άρθρο, ο κόσμος τρέχει τόσο πολύ που ξεχνά να ζήσει, το να κάτσουμε δύο λεπτά και να αφουγκραστούμε τη φύση , τον ήλιο, το νερό, την ηρεμία γενικότερα τριγύρω μας , απλά τα προσπερνάμε. Μια ανάπαυση όπως λέει και ο ίδιος στο βιβλίο του, αυτό χρειάζεται ο κάθε ένας από εμάς, "ακόμη κι αν η ζωή σας απογοητεύει σταθείτε μια στιγμή" αναφέρει πολύ σοφά , εννοώντας να φέρουμε στην επιφάνεια αυτό το συναίσθημα και να το αποδεχτούμε, μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε σωστά χωρίς "κατακάθια" στη ψυχή μας, χωρίς καταπιεσμένες σκέψεις και ανησυχίες.
Συνεχίζοντας αναφέρει τα πάθη, όχι μόνο τα ερωτικά , αλλά γενικότερα τις επιθυμίες κάποιου. Μετριάζοντας τα πάθη μας δεν υπερεκτιμάμε αυτό που αποζητούμε και δε περιθωριοποιούμε τους γύρω μας (οικογένεια, σύντροφο, φίλους), γιατί στο τέλος της ημέρας αυτό είναι το μόνο που αποζητούμε, την αποδοχή! Μέσα βέβαια από ένα παθιασμένο συναίσθημα όπως είναι ο φόβος ή η απόδειξη του δίκαιου και του άδικου, σε αυτό βλέπουμε μέσα από την αφήγηση, πως δεν έχει σημασία το ποιος έχει δίκαιο , αλλά το να μετριάζουμε το πάθος των συναισθημάτων, και να προσπαθούμε να συμβιώνουμε αρμονικά με τα άτομα που έχουμε επιλέξει να έχουμε στη ζωή μας. Αυτό μας οδηγεί στο να σκεφτούμε και τις ανθρώπινες σχέσεις, να μη προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλον , αλλά να τον δεχόμαστε όπως είναι με τα καλά και τα κακά του, κανείς μας δεν είναι τέλειος, και ούτε θα έπρεπε! Έτσι φτάνουμε και στη συγχώρεση, με τον αφουγκρασμό του σύμπαντος, αλλά και με τη κατανόηση και αποδοχή των συναισθημάτων μάς, αλλά και των ανθρώπων μάς, μπορούμε να συγχωρέσουμε το κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, ασήμαντο ή σημαντικό. Όλα είναι μέσα μας, όλος ο κόσμος βρίσκεται σε κάθε τι γύρω μας και μέσα μας. Έτσι περνάμε στη θετική αύρα και σκέψη μας, και στην απόλυτη κατανόηση και γαλήνη. Ναι ξέρω όλα αυτά είναι δύσκολο να τα καταφέρουμε μόνο με τα λόγια, αλλά μην απογοητεύεστε ξεκινάμε από κάτι μικρό και φτάνουμε σε κάτι ιδανικό και "τέλειο" για εμάς.
Τελειώνουμε με δύο ενότητες πολύ ενδιαφέρουσες , η μία είναι το μέλλον, να μη κρατάμε τίποτα για εμάς όσο πιο πολύ το ζητούμε από το σύμπαν και το λέμε , μέχρι να το πούμε σε 10 ανθρώπους θα έχει πραγματοποιηθεί, να έχετε πάντα όνειρα, μικρά ή μεγάλα, ακατόρθωτα ή και όχι τόσο, όταν κάτι το θέλουμε πολύ μπορούμε να το επιτύχουμε. Έτσι φτάνουμε στην πνευματική μάς ολοκλήρωση , και δεν είμαστε θεοί , αλλά ηγέτες , που δείχνουμε τον σωστό δρόμο στους υπόλοιπους που μας ζητούν βοήθεια. Ένας πνευματικός δάσκαλος, μοιάζει με τους δασκάλους που έχουμε στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο ,στο διδακτορικό , στη δουλειά είναι σαν ένας μέντορας που σε βοηθά να φτάσεις την πνευματική και προσωπική σου ολοκλήρωση και να καταλάβεις πως το σύμπαν βρίσκεται μέσα στον κάθε άνθρωπο απλά με διαφορετική μορφή.
Ελπίζω να σας άρεσε και να το βρήκατε ενδιαφέρον, εγώ πάντως αρχίζω και εφαρμόζω τη κάθε συμβουλή αργά και μεθοδικά! Αααα, και πλέον δε βιάζομαι!
See ya , kisses!
