Επιστροφή στη κανονικότητα!
Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων (οικογενειακών και μη) , επέστρεψα και έχω να μοιραστώ μαζί σας πολλά.
Επιστροφή στη κανονικότητα λοιπών...και σκέφτομαι τι να πρωτοπώ , από που να αρχίσω. Πέρασε καιρός, η ζωή μας όλο και δυσκολεύει , μεγαλώνουμε , όλοι ζητάμε αυτό το κάτι που θα μας ξυπνήσει. Η δουλειά; βαρετή! Οι έννοιες; πολλές! Όμως είναι και πάλι μια συνηθισμένη μέρα. Τολμώ να πω πως με όσα συνέβησαν , πανδημία, φωτιές , τραίνα κλπ. έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε τον τρόπο ζωής που είχαμε κάποτε, μας κυριεύει ο φόβος. Ναι θα μου πείτε πως μετά από όλα αυτά δεν μπορείς να μη νιώθεις φόβο για ένα ακόμη lockdown ή πως δεν είναι εύκολο να πας πίσω το χρόνο και να θυμηθείς πως ήταν το 2019. Το θέμα είναι πως οι άνθρωποι έχουν αλλάξει , έχει χαθεί η επικοινωνία καταλήγοντας χωρίς στενές επαφές, χωρίς ρομαντισμό, χωρίς προσδοκίες, χωρίς όνειρα. Το θέμα δεν είναι ο φόβος για κάτι που μπορεί να συμβεί, αυτόν τον έχουμε όλοι, σκέφτομαι πως υπάρχει φόβος για ζωή.
Το παν στη ζωή είναι να ζεις τη κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία! Δεν έχω καταλάβει γιατί περιμένουμε μια άδεια , το καλοκαίρι , τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα για να θυμηθούμε να ζήσουμε! Κάθε μέρα μας είναι ξεχωριστή και έτσι πρέπει να τη ζούμε, για ποιο λόγω ν σταματήσω να περνάω καλά κάθε μέρα με φίλους ; Όσο πιεσμένο κι αν είναι το πρόγραμμά με τη δουλειά ή με τα παιδιά ή..ή...ή. Όλοι μπροστά από μια οθόνη ακόμη και έξω που βγαίνεις για να χαλαρώσεις με ένα κινητό στο χέρι δίχως να δίνεις σημασία σε αυτόν που είναι μαζί σου, ξεχνώντας σημαντικά γεγονότα και μέρες , ξεχνώντας τους ανθρώπους σου. Έχω κουραστεί να βλέπω μικρά παιδιά να είναι με ένα τάμπλετ/κινητό στο χέρι, τους γονείς να μη του δίνουν σημασία, μόνο για να μη γκρινιάζει. Εμείς σε αυτές τις ηλικίες τρέχαμε , φωνάζαμε , παίζαμε , χτυπούσαμε, γελάγαμε...Τώρα τι άλλαξε; Γιατί ; Άσε το παιδί σου να παίξει, να φωνάξει, να γελάσει, να κλάψει, να ζήσει!
Όλοι μεγαλώσαμε έτσι, όλοι ζήσαμε ...Θα έπρεπε ακόμη να ζούμε , όχι να κρυβόμαστε πίσω από οθόνες! Γιατί να ζούμε μόνο στις διακοπές; Δε το κατάλαβα ποτέ! Μας συνεπαίρνει η ρουτίνα της καθημερινότητα και ούτε που καταλαβαίνουμε πλέον πως περνάει ο καιρός, οι μέρες , οι μήνες, τα χρόνια. Τρέχουμε σε μια καθημερινότητα η οποία δε μας γεμίζει και αυτό γιατί κοιμόμαστε. Τρέχουμε , να προλάβουμε τι ; Αν δε ζήσουμε δε θα χαρούμε τίποτα! Αν δε ζήσουμε δε θα προλάβουμε αυτό για το οποίο τρέχουμε τη ζωή, θα τη χάσουμε στη διαδρομή και δε θα ξέρουμε το γιατί. Χάνουμε ανθρώπους, έρωτες, φίλους , οικογένεια! Γιατί; Όλα στο μυαλό μου έχουν ένα τεράστιο ερωτηματικό. Τόσα χρόνια τρέχω , σπουδές , πτυχία , μεταπτυχιακά, και στη πορεία έχασα το νόημα , έχασα το στόχο, έχασα το όνειρο, έχασα τη ζωή!
Επιστροφή στη κανονικότητα λοιπών ...Εγώ θα αρχίσω να ζω, εσύ;